نه شکسته این دلم ، نه ستاره است دو چشمم ، با این همه سراسر شب را سراسیمه در باران دویده ام ، امیدوارانه به راه تو نشسته ام و رشته عشقت را نگسسته ام .
نه با رودها به سوی افقهای کبود رفته ام ، نه با درختان سرم را بالا گرفته ام ، با این همه به شوق آمدن تو کودکانه تقویمها را ورق زده ام و گرد انتظار را از صورت آینه ها پاک کرده ام و روز آمدنت را از پرنده ها پرسیده ام .
نه چون سروها و کاجها سبز و بهاری ام ، نه چون دل عاشقان سرخ و اناری ام ، با این همه هیچوقت چشمهای تو را فراموش نکرده ام و دفترم را از عطر خوش دستهایت بی نصیب نگذاشته ام .
می دانم که سرانجام یک روز روشن تر از این خورشید تکراری می آیی و کوهستانهای مغرور را آب می کنی و ابرها کلاهشان را به احترام تو بر می دارند . من سیاه مشقهایم را در چشمه عسل می شویم و کنار عاشقانت می ایستم . آیا به من هم نگاه می کنی ؟
می دانم ، می دانم که از شب تاریکترم و از زهر هلاهل تلخ تر . می دانم که پاهایم در پاییز است و دستهایم در زمستان و برفهای لجوج کلماتم را پوشانده اند ، اما سالهاست که به امید دیدن تو شمع کوچکی را در قلبم روشن نگاه داشته ام .
می دانم ، به خودت سوگند می دانم که فرسنگها از فطرتم دور افتاده ام ، فرشته ها دیگر مرا نمی شناسند ، پیراهنم دیگر شبیه ملکوت نیست و کفشهایم راه را گم کرده اند ، اما جمعه ها صبح زود بیدار می شوم ، موهایم را شانه می زنم و کنار پنجره ای که هرگز تعطیل نیست ، می ایستم تا شاید عبور با شکوه تو را ببینم ...
بیشتر از این چشم انتظارم نذار ...